bloedbad in de keuken

We hebben je nog niet zoveel verteld over de keuken. De keuken speelt een centrale rol in de Filippijnen, elke gelegenheid wordt gebruikt om grote hoeveelheden eten te nuttigen. Het voedsel loopt vaak ook rond in de keuken, de keuken is gewoon toegankelijk voor alle dieren. Op zich wel makkelijk, want als je zin hebt in een beetje shoarma is het gelijk binnen handbereik! Uiteraard zijn we behulpzaam en willen we ook wel eens helpen met het koken; en dat kan dan ook betekenen dat je met je hand in een kip staat te graaien om er wat ingewanden uit te rossen.

De mensen gaan hier niet naar de supermarkt om het eten te halen, maar soms zijn we onze gastheer/gastvrouw een halve dag kwijt omdat ze ineens de natuur in zijn om het een en ander voor ons te plukken of slachten. Werkelijk waar ze halen alles uit de natuur [kokos, suiker, coffee, chocolade, pindakaas etc.]. Vooral als men hier blanke mensen ziet moet er goed worden gekookt, en er is geen koelkast dus alles is dagvers. ’s Ochtends liepen de lieve geitjes nog in de wei, en ’s avonds lagen ze op je bord. We maken het regelmatig mee; we arriveren bij een huis, en even later zien we wat mensen achter de kippen aan rennen. Een uurtje later is het etenstijd en ligt het kipje heerlijk op je bord te dampen.

Het voedsel wordt bereid in de hypermoderne bruynzeel keuken met een natural 2 pitter.  Al het voedsel wordt gekookt op hout, en we maken maar zelden mee dat het eten verbrand smaakt. Hier hebben ze geen draaiknoppen nodig om het vuur harder of zachter te zetten. Alles gaat zoals bij Mr. Wok. Gelukkig zijn we nog steeds in goede gezondheid J. Na het eten wordt er afgewassen op het mooi afgeronde bamboe keukenblad. Dit zorgt ervoor dat je geen extra afvoer nodig heeft. Het water en de etensresten vallen naar beneden zo direct op de grond waar de hond en de kippen rustig wachten op hun beurt. We hadden het idee dat we een schattig historisch museum binnenliepen toen we dit zagen, maar dit is hier de huidige keukentrend.

bergdorp Mylanka

Niet alle dorpen hier eenvoudig te bereiken. Dit betekend dat we soms ook overnachten op andere plekken. We zijn z’n vieren (plus 1 tolk) vier dagen de bergen ingegaan. Na een lange wandeltocht met volle bepakking zijn we aangekomen in het dorpje Mylanka met z’n krappe 100 inwoners. Dit dorp leeft afgesloten van de buitenwereld, het kost uren voordat je vanuit dit dorp in ‘de beschaving’ bent. Kinderen gaan niet naar school en zijn vaak nog nooit buiten het dorp geweest. Engels wordt niet gesproken en het zien van een blanke was dan ook wel aardig spannend. Waar Gertrude en ik waren, daar waren nieuwsgierige kinderen J.

We zijn hier 4 dagen gebleven. In de ochtend vooral dingen leren aan de kinderen, in de middag huisbezoeken doen bij de mensen, en ’s avonds Bijbelstudies geven. De mensen zijn erg leergierig en zij ervaren het als heel bijzonder dat er zomaar mensen langskomen om hun te onderwijzen uit de Bijbel. We hebben geslapen bij de captain [burgemeester] en zijn vrouw, waar wij als blanken hun slaapkamer kregen. Voor ons ook ff wennen omdat je geen zacht matrasje had om op te slapen, maar op een vies/hard Perzisch kleed. Uiteraard dankbaar dat we een plekje hadden om te rusten. J

We konden echt een verschil maken en de mensen werden aan het denken gezet over veel onderwerpen. Veel mensen hebben wel een religieuze achtergrond, dus zien zichzelf als christen, maar daarbij wordt van alles en nog wat als god vereert. Tijdens 1 van de huisbezoeken besloot een mevrouw zelf om haar afgoden weg te doen. Publiekelijk met deze beelden naar buiten en met de hamer kapot slaan. Je begrijpt dat dit een impact gaf in het hele dorp. Gaaf om een verschil te kunnen maken!

 

Vulkaan en tyfoon

We waren in de gelegenheid om de vulkaan Mount Mayon te beklimmen, deze is vlakbij ons verblijfadres. Vanuit ons huis kijken we op deze vulkaan uit. Deze actieve vulkaan heeft 'de perfecte cone', en schijnt wereldwijd bekent te zijn. We zijn redelijk hoog geweest en je kunt de vulkaan iets zien roken. Om de paar jaar is er een uitbarsting, anderhalf jaar geleden is er nog een enorme uitbarsting geweest met duizenden doden, we hebben de ruïnes met onze eigen ogen gezien. Een kerk die in de lava is verdwenen, alleen de toren was nog zichtbaar [zie foto]. De mensen van het dorp vluchten tijdens een uitbarsting gezamenlijk de kerk in, maar dit mocht niet baten….. Dit is een tyfoon area, met gemiddeld 1 of meer tyfoons per jaar, en dan af en toe ook nog een vulkaanuitbarsting. Ongelooflijk wat dat met de mensen doet.. Op dit moment komt tyfoon "Vickie" recht over ons heen. Wel spannend en een heftige situatie, vooral als je je bedenkt dat de meeste huisjes van bamboe zijn gemaakt..

 

We zijn nog even langs het strand geweest [met fijn zwart 'vulkaan'zand] en hebben een duikje kunnen nemen in de warme zee.. De vissers waren aan het werk, we hebben ze nog even 'geholpen' en toen ook ons eerste blauwe/gele visje gevangen J… Tijdens de reis mocht ik op het dak van de jeepney meereizen, uiteraard een geweldige ervaring die ik niet kon laten schieten. Met een gigantische gang vlieghappen en veel dingen zien J.

Expect the unexpected

Midden op het platteland in Azië zijn de omstandigheden anders, en dat beginnen we nu te merken. Het leven hier kost erg veel energie. 's Ochtends tussen 04.00-05.00 uur wordt je gewekt door de personen die het ontbijt voorbereiden en het is herrie tot in de loop van de avond als de tv aanstaat. Onze slaapkamer is in het midden van het huis en de wanden zijn van 3mm dik hout, en onze deur is een gordijn; we horen dus echt alles.; Filippijnse mensen houden van muziek, dus welke ruimte je ook instapt van 's ochtends tot 's avonds laat is er geluid. Dit is voor ons nu erg pittig, het niet hebben van rust en privacy. Ook ons programma is intensief, we hebben a 7 days a week program, en er is geen rust ingebouwd. We've got a mission, so..

Afgelopen zondag verzorgden we een dienst in een lokale kerk (met een bijzonder drumste, zie foto J). We konden onze getuigenissen delen en Gertrude heeft gepreekt deze ochtend. Het was erg goed! Tijdens de dienst werd medegedeeld dat er 's avonds een uitvaartdienst was en dat ik zou spreken daar. Wij wisten tot op dat moment van niets….. Geen idee wie er overleden was, waar het was, wat de gebruiken zijn etc.. Ik heb zelf nog maar wat rondgevraagd, maar de naam van de dode was nogal lastig; na de naam gehoord te hebben besloot ik de naam gelijk maar te vergeten.

Je begrijpt wel dat alles hier met de benenwagen gebeurt. Dus na de dienst konden we even wat eten en rusten en daarna was het gelijk vertrekken omdat het krap 2 uur lopen was. En dan niet lopen op een verharde weg, maar door de modder in de rijstvelden. [Ik werd weer even getest wat het me allemaal mag kosten]. In het donker, in de regen, zonder ook maar 1 teamgenoot met een paar lokale jongens die me mochten 'vertalen'.

Uiteindelijk aangekomen op de plek van bestemming wachtte me een nieuwe cultuurschok J. We werden verwelkomt in een modderpoel en een gigantische massa mensen, dit was de tuin maar deze was omgewoeld door alle bezoekers. Alle mannen zaten in de tuin te gokken, dit is vooral bedoeld om de kosten van de begrafenis te kunnen betalen. Ik naderde het huis en daar hingen een aantal halve varkens aan de wanden met de daarbij horende geuren en vliegen. Toen werd mij eten aangeboden, maar al het eten en ook het drinken was vermengd met de gemixte ingewanden en al het bloed van het varken, dus voor mij geen diner. Er is later voor mij en de jongens wat rijst met papaya klaargemaakt. Het nuttigen van bloed onder katholieke mensen is gangbaar hier, [katholisme vermengd met animisme levert zulke dingen op]. In deze regio leeft dat heel sterk. Rond Pasen laten mensen zich hier ook pijnigen en aan een kruis hangen en ga zo maar door.

Maargoed, bij de kist aangekomen kon ik de mensen condoleren en na een gebed mocht ik spreken. Zonder dat ik sprak waren de mensen al vol aandacht vanwege mijn lengte en huidskleur, en toen ik begon was ieder vol aandacht aan het luisteren. Toen ik klaar deed m'n vertaler snel nog een oproep aan mensen om hun leven aan Jezus te geven. Kun je het voorstellen; een oproep op een begrafenis......... Verschillende mensen gingen hier op in en we hebben met ze gebeden.

Al met al een mooie ervaring als het gaat om expect the unexpected, 1 van de vele ervaringen die we hier meemaken..

Aankomst in Camarines SUR

Na een busrit van 11,5 uur dwars door de jungle zijn we aangekomen in Camarines SUR en hoeven we alleen nog maar een ritje te maken in een tricycle (motor met zijspan). We waren onze bagage aan het inladen, en ik schat op dat moment in: waarschijnlijk redden we het wel met 3 tricycles, maar waarschijnlijk worden het wel 4 stuks. Uiteindelijk blijkt dat je ook wel met z'n elven in 1 tricycle past…. J Waar de bus niet verder kon hebben we 45 minuten afgelegd met de tricycle (soms de tricycle vooruit duwend), en waar de tricycle niet verder kon hebben we een half uur gelopen. Onze bagage werd het laatste stuk vervoerd door een karabau (soort koe) met een bamboe kar zonder wielen.

We hebben het idee dat we in de filmset van "kleine huis op de prairie" zijn beland. De omgeving is hier schitterend; heuvels, kreekjes, sawa's, bamboe huisjes etc. De tijd gaat hier minimaal 100 jaar terug. Het is lastig uit te leggen, maar we doen een poging. Geen supermarkt, geen dokter, geen stromend water; kleding wassen in de beek, jezelf wassen in de beek, en drinken uit de beek. Al het eten is lokaal en heel gezond, veel rijst, kokos, etc. Het eten is geweldig divers en lekker, zo'n beetje alle dingen die hier groeien worden gebruikt voor eten. Erg gezond. J

's Avonds zitten we buiten onder de heldere sterrenhemel, je hoort hier niets, je ziet zelfs geen vliegtuigen overvliegen. Het enige wat je hoort zijn wat dieren en het stromende water in de sawa's. De vuurvliegjes zijn echt geweldig hier! We zijn er samen al wel over uit, het is hier erg mooi en romantisch, maar 3,5 week in deze omstandigheden is genoeg voor ons J