Gisteren zijn we de straat op gegaan in Manila om uit te reiken naar straatkinderen. Laat me je gewoon 1 levensverhaal vertellen van de eerste de beste jongen die ik sprak op straat:
Leeftijd 18 jaar oud, leeft al 9 jaar full-time op straat. Woont langs een doorgaande weg onder een afdak (soort plek waar vrachtwagens lossen en laden). Heeft 1 set ‘kleding’ en verder helemaal niets. Geen matras, deken of tandpasta. Dus met 6 vrienden de nacht doorbrengen op het beton en ’s ochtends gewekt worden door het razende verkeer. Deze jongen heeft 8 keer in de gevangenis gezeten en gaf aan dat hij daar heeft leren stelen. Om aan wat eten te komen bedelt hij en zal er af en toe wat worden gejat. Contact leggen met hem ging eenvoudig, over het algemeen worden ze gemeden door de meeste mensen vanwege angst/stank etc. We hebben kunnen delen met ze, luisteren naar hun verhaal, mogen bidden samen met ze en een maaltijd aangeboden. Dit is een wat oudere jongen, maar je ziet ook zoveel straatkinderen van een jaartje of 6.
Ik vroeg mezelf af: “zou je zo’n jongen ook welkom heten in je mooie huis met een schoon tapijtje om daar een maaltijd met hem te delen.….” wow, weer ff iets voor mezelf om over na te denken.
1 opmerking:
Hallo Willem Jan en Gertrude,
Als je dat zo ziet wat zijn wij dan rijk hè?
Fijn om dan zo iemand over Hem te mogen vertellen.
God bless you
Paul
Een reactie posten